انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید

مــراد جهانشاهی رفیق بابا بود. اینطوری که با بابا از قبل ازدواج رفیق بود. سال‌های مجردی بابا با هم سفر می‌رفتند: مشهد، شمال، بندرلنگه. مشهد می‌رفتند زیارت، شمال می‌رفتند خوشگذرانی و زمستان‌ها می‌رفتند بندرلنگه، جنس می‌آوردند تهران و می‌فروختند.بابا ازدواج که کرد مرادجهانشاهی را رها نکرد؛ بودند با پدرم و مادرم. سه‌تایی سفر می‌رفتند: مشهد، شمال. دیگر بندرلنگه نمی‌رفتند جنس بیاورند. بابا شغلش را عوض کرده بود؛ تولیدی داشت. توی کارگاهش قاشق و چنگال استیل تولید می‌کرد. تولیداتش را با مراد می‌برد بازار، می‌فروخت. اوضاع‌شان بهتر شده بود. من هنوز به دنیا نیامده بودم و بابا یک انقلاب، یک جنگ و یک ازدواج را کنار مراد جهانشاهی از سرگذرانده بود.من که به دنیا آمدم، میانه‌ی دهه‌ی شصت، بابا با آقامراد آمد بیمارستان هزارتخت‌خوابی دنبال من و مامان. من بعد از بابا و مامان و پرستاری که بغلم کرده بود، اولین موجود زنده‌ای که دیدم مرادجهانشاهی بود. مراد همیشه بود، همه‌جا بود. آنقدر بود که من بزرگ شدم و بابا و او پیر شدند. پشت لب من سبز شد، موهای سفید لای موهای یک‌دست مشکی بابا درآمد و مرادجهانشاهی سینه‌اش به خس‌خس افتاد؛ کُند شد، سخت راه رفت، نفسش به شماره افتاد. مراد پیر شده بود.‌بابا یک روز از دست مراد خسته شد؛ کم آورد. مراد جهانشاهی دیگر نمی‌توانست پابه‌پای بابا بیاید. زانوهای پیرِ بابا قوت دویدن داشتند هنوز، اما آقامراد جهانشاهی دیگر حتی راه نمی‌رفت. سخت می‌توانست از یک چهارراه به چهارراهی دیگر برود؛ بدون بابا؟ هرگز. بابا هم پیر شده بود آخر؛ دیگر نمی‌توانست زیر بال و پر رفیقش را بگیرد. رفاقت‌شان بعد از سی و چهار سال داشت به پایان راه می‌رسید. به آنجا که بابا راه خودش را برود و آقامراد هم... بال انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب

وسط‌های «Cast away»، جایی که چهار سال از زندگیِ تنهاییِ چاک نولاند وسط آن جزیره‌ی تهی‌مانده از انسان در میان اقیانوس آرام جنوبی می‌گذرد،‌ آنجا که چاک نولاند در اوج عسرت و بدبختی و تنهایی درمانده است و انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب

مــن یه یُمگان در به زندانم از این دیوانگان/ داد من بستان از این دیوانه‌مردم، آی‌رب!

[ناصر خسرو قبادیانی]

انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...

از معایب زندگی کردن در خانه‌ی مجردی، یکی‌ش و شاید بزرگ‌ترینش زمانِ برگشتن به خانه خودش را نشان می‌دهد. شاید بزرگ‌ترین عیب بازگشتن به خانه‌ی مجردی این است که کسی خانه نیست. وقتی کسی خانه نیست، باز کردن انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب

مــی‌توانستم الان، بجای نوشتن این سطرها در این صفحه، در سالن اپرای ایالتی شهر وین، رو به ارکستر فیلارمونیک وین،‌ پشت به حاضران در سالن ایستاده باشم،‌ در حالیکه فراک پوشیده‌ام و پاپیون مشکی زده‌ام، سمف انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب

کــتاب تازه در راه است. کتاب تازه، کتابِ سفر است؛‌ سفری که علیرغم میل خودم و به اصرار مادرم رفتم و هرچه دیدم و هرچه گفتم را برای مادرم که اصرار داشت به این سفر بروم، نوشتم. بعدتر درباره‌ی این کتاب بیش انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب

          مــراسم رونمایی از کتاب «به سفارش مادرم» را برگزار کردیم؛ همین چند روز پیش‌ترها. خیلی‌ها آمدند و روشنایی دادند به من و به کتابی که کتاب من نبود و کتاب مادرم بود. از همه‌شان ممنونم. همین دو ر انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب

گــفت:‌ «داداش، اوضاع خیلی خرابه. همه چی گرونه. مام که همه‌ش داریم دنده‌ی صد تا یک غاز عوض می‌کنیم.» گفتم: «بله. همه همینطوری‌اند. دیگه اوضاع اینجوریه. کاری نمی‌شه کرد.» گفت: «آره دیگه. عوض نمی‌شه. او انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب

چــند روزی که گذشت، با چند تایی روزنامه و مجله و خبرگزاری گفتگو کردم. حرف‌هایی زدم که مهم‌ترین، کامل‌ترین و مفصل‌ترین‌شان با خبرگزاری فارس بود. در گفتگویی طولانی با حمید محمدی‌محمدی و حسام آبنوس دربا انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب

بــلند شده بود که راه برود. خورده بود زمین. بلند شده بود که توی جا نباشد. دستش را گرفته بود به دیوار. خورده بود زمین. بلند شده بود که نمیرد. خورده بود زمین. بلند شده بود اما خورده بود زمین. زمین، مثل انسان، لپ‌تاپِ ناطق است شاید...ادامه مطلب